Sydney! Being the tourists we are.

Slapen was geen succes. De gozer onderin mijn stapelbed snurkt. Nee wacht, snurken is niet het juiste woord. De Duitser in de hoek snurkte, maar deze vent probeert binnen zes uur de volledige Blue Mountains om te hakken. En de geur. Mijn hemel..

In de andere hoek ligt Paul, de katholieke maatschappelijk werker van plusminus veertig jaar oud. Hij vertelde dat onze roommate-des-doods, Craigh, een "condition" heeft waardoor hij belachelijk hard snurkt.

Damnit Craigh.

Paul is de aardigheid zelve, maar het mooiste aan Paul is toch de bonte verzameling kleurige, afschuwelijke overhemden aan zijn bed. Toen we ons afvroegen wat iemand van veertig met zo'n enorme verzameling afschuwelijke kleding in het hostel deed kwamen we er achter dat onze roommates allemaal werken en al voor lange tijd in het hostel verblijven. Paul zit er zelfs al vier maanden! Dit verklaart wederom de lucht.

Een andere Duitser, Steven, ligt onder Mila. Dit exemplaar maakte ook gekke geluiden in zijn slaap, maar Jamila vergaf het hem aangezien hij ervoor compenseerde met zijn mooie koppie.

Ze zijn allemaal echt heel aardig. Ik had ze ook daadwerkelijk aardig gevonden als ze minder hadden gestonken. Het is dus wel een mazzeltje dat ze allemaal werken, dus rond acht uur is iedereen allang pleitte.

Paul vertelde ons ook over de baby witte haai die vorige week was aangespoeld op Manly Beach. Het beestje is opgevangen en later weer uitgezet in de zee.

Waarom ik dit vertel? De Australische gemeenschap heeft het dier een naam gegeven: Fluffy.

Ik herhaal. Fluffy. Deze potentiële koning van de zee, jager gevreest door iedereen, wordt op liefkozende wijze omgedoopt tot Fluffy.

We bevinden ons in het land waar aan levensgevaarlijke predatoren dezelfde naam wordt gegeven als de plaatselijke wasverzachter. No joke. Ik zal Australiërs nooit begrijpen.

Gesproken over dingen van Australiërs die ik niet zal begrijpen: vegemite. Aussies love it, everyone else hates it. Ik heb het geproefd, maar het is gewoon in geen enkel opzicht eetbaar.

Om Sydney te verkennen besloten we voor de meest toeristische manier te gaan: de hop-on-hop-off-bus! Hiermee zijn we door de stad gereden en hebben er de highlights alvast meegepakt.

Een van de grappigste locaties was toch het Rum Hospital. Dit ziekenhuis was het eerste public works project van Lachlan Macquarie als gouverneur van New South Wales. Helaas kreeg deze goeie vent de financiën niet rond waardoor hij werd gedwongen om een deal te maken met de handelaren Alexander Riley en Garnham Blaxcell, en de chirurg D'Arcy Wentworth. In ruil voor monopolie op het importeren van 45.000 gallons rum naar het gebied bouwden deze luitjes het ziekenhuis, die vervolgens niet meer van zijn bijnaam afkwam. De noordelijke vleugel van het gebouw wordt tegenwoordig gebruikt als NSW Parliament House.

Ook vind ik het persoonlijk geweldig dat Woolloomooloo (van de buurt) simpelweg "baby kangaroo" betekent in de oorspronkelijke taal van de aboriginals en dat Australië het enige land was met een veroordeelde crimineel op het briefgeld.

Toen het befaamde Operahouse en de enorme Harbourbridge (er zijn maar liefst zestien man om het leven gekomen tijdens de bouw hiervan!) in het zicht kwamen zijn we van de bus afgehopt en zijn er ter voet verder gegaan. Nadat we het Operahouse van elke kant aangegaapt hadden zijn we doorgelopen door de Botanic Gardens en het High Park. Hier heb ik de Freek vonk uitgehangen door met mijn camera achter allerlei vogels aan te rennen.

Hierna zijn we overgestapt op de andere lijn naar Bondi beach! En de beroemde Bondi beach pole. Hier heb ik allereerst hyperactief aan de paal gehangen waarna ik vervolgens hysterisch heb rondgerend op het strand. Ik durfde uiteindelijk maar één teen in het water te laten zakken voordat ik terug ben gerend naar Jamila in haar thermolegging en vestje. Je weet maar nooit of Fluffy nog ergens op de loer ligt.

Terug in het hostel hebben we het dakterras bezocht waar ik heb gechilld terwijl mila naar beneden ging om chill een serie te kijken.

Ik heb de meest intense pot schaal in tijden bekeken tussen een dronken duitser (tevens schaakkampioen) en een opgefokte mini militair uit Finland (hij verloor zes potjes voor hij de laatste eindelijk won en was dit schijnbaar niet gewend). Ze boden me zelfs bier aan. Bleek het "Holland export" bier te zijn. Niet te drinken! Ik miste bijna ons eigen Heineken.

Bíjna.