Fraser Island! Lake Wabby

We vertrekken vandaag alweer van Fraser Island! Ik vind het zo jammer! Voelde me hier helemaal thuis en we hebben al zoveel gezien! Hopelijk kan ik vandaag nog wel een dingo spotten! De enige dingo die ik tot nu toe heb gevonden stonden op de zijkant van de 'cool dingo' tourbussen, en dat is toch flink teleurstellend.

We werden vroeg aan het werk gezet om de tipi uit te soppen en onze spullen in te pakken. Bij het instappen van de auto's stonden we voor een verassing! Lotte heeft de moed verzameld om zelf een stuk over het strand te rijden! Ik vind t niet erg dat ik het rijden gemist heb. De route die ze moest afleggen zag er niet echt soepeltjes uit. Echt top dat ze die stap nog even gezet heeft!

De laatste bezienswaardigheid waar we op onze Fraser Island trip naartoe gingen was Lake Wobby. Voordat we vanaf het strand aan de bushwalk naar het meertje konden beginnen kregen we de zoveelste veiligheiduitleg van Barry. Schijnbaar was het eerder niet nodig om ons uit te leggen hoe we met slangen en dingo's om moeten gaan. Slecht hoor.

De key voor het overleven van een gevaarlijke slangenbeet is de rust in jezelf bewaren en zo je hartslag niet onnodig omhoog brengen.

Ik en rustig.

Je snapt het al. Als ik gebeten wordt schat ik mijn kansen erg laag in.

De route naar de gigantische zandverstuiving met Lake Wobby aan zijn uiteinde was zo'n twee kilometer lang en ging over steile zandpaadjes door het bos heen. Nadat we de afgelopen dagen overal heengereden zijn is dat inderdaad wel even afzien! Gelukkig is de wandeling niet zo vervelend als je met vrienden loopt. Het was gezellig met onze nieuwe vrienden uit Israël. Eerst Mor en nu deze drie; wat een heerlijk volk zijn Israëliërs eigenlijk!

Nadat we uit het bos kwamen en de flinke zandverstuiving hadden overgestoken kwamen we aan bij het meer. Het eerste wat ons hier opviel was de groene kleur van het water! En dan bedoel ik ook écht groen!

Het meer is een stuk minder zuur dan de andere leren op het eiland. Dit zorgt ervoor dat hier, in tegenstelling tot bijvoorbeeld in Lake McKenzi, een aardige verscheidenheid aan vissen leven. Een van de soorten bestaat uit schattige kleine visjes die je huis schoonknabbelen als je het water ingaat.

Dat kietelt!!

Lake Wabby wordt aan één zijde afgeschermd door de enorme stijle zandduin en aan de andere kant door de bosrand, heel gek om te zien! Over een jaar of honderd zal er weinig overblijven van het meer, aangezien de duim langzamerhand richting de bosrand beweegt en het meer beetje bij beetje opslokt.

Na het bezoek aan Lake Wabby was het toch echt tijd om terug te gaan naar de camping om hier onze laatste gezamenlijke lunch te nuttigen. Na drie overvolle wraps met sla en andere lekkere dingen naar binnen te hebben gewerkt (we proberen ons geld eruit te krijgen.. hèhè) kwamen we tot onze schrik onze jassen tegen. Fijn dat we die toch nog even mee konden pakken! Hierna moesten we toch echt afscheid nemen van ons verblijf en terug naar de pont.

Dat de auto's vandaag hard moeten werken om door het zand te ploegen mocht duidelijk zijn. De onderkant van de auto werd zo godsgruwelijk heet dat Jamila d'r slippers gesmolten zijn! Voordat we de pont opgingen konden we nog even snel tijd maken voor een groepsfoto en om een van onze Belgische reisgenoten in het zand te begraven. Die arme meid gaat nog dagen zand tegenkomen! Ik heb zelf al het idee dat ik voor negentig procent uit zand en zout besta. Wat kan ik een douche gebruiken!

Ik vind het toch echt jammer dat ik geen dingo's heb kunnen zien. Hopelijk krijg ik die kans later nog wel!

Op de pont heb ik nog met Shira afgesproken dat ze ons op komt zoeken in Amsterdam. Daar hou ik haar aan! Zou super gezellig zijn wat van deze mensen opnieuw te ontmoeten.

Onze Fraser Island ervaring werd savonds op passende wijze afgesloten in ons party hostel.

Allereerst zijn Jamila en ik samen met Shira, Itamar en Reut naar een Chinees in het dorp geweest en hebben we hier gezellig samen gegeten. De Chinese kok kwam ons tijdens het eten vermaken met diverse goocheltrucs waarbij hij alleen wat elastiekjes gebruikte. Uiteindelijk heeft hij ze zelfs aan ons geleerd. Na het eten zijn we zingend (echt waar, deze luitjes doen alles zingend of dansend) terug naar het hostel gelopen. Hier begon het feest pas echt.

Tot onze verrassing was Florent nog steeds in het hostel. Deze Fransoos liet me de hele avond niet meer met rust tot op het punt dat het verschrikkelijk irritant werd.

Gelukkig kon ik hem afschudden toen Christine en ik aan de beerpong competitie begonnen, welke we in ronde twee al op spectaculaire wijze verloren hebben van twee overly temperamentvolle Spaanse dames. Gelukkig maar. Ze lieten duidelijk blijken niet tegen potentieel verlies te kunnen en ik ben blij dat onze match niet geëindigd is met een tafel tegen mijn hoofd.

De rest van de avond hebben we met onze nieuwe vrienden van Fraser Island doorgebracht (en Florent. Ugh) waarmee we gezellig hebben gekletst en gedronken.

We hebben op stellige wijze vermeden om afscheid te nemen. Dat stellen we uit tot morgen!