Agnes Water. Vrijdag de dertiende!

Er is al met al niet zoveel te beleven in Hervey Bay. Hierom vertrekken we vandaag alweer naar het volgende plaatsje. Wat is het fijn om weer in beweging te zijn! Zo lang stil zitten zoals in Noosa is niks voor mij.

Voordat onze bus vertrok hadden we nog kort de tijd om rond te hangen op de boulevard. Het mooiste aan Australië zijn toch echt de gratis openbare schone wc's die je op elke staathoek tegen komt.

Kunnen we dit ook niet in Nederland introduceren?

Tussen deze hemelse wc's kregen we de schrik van onze leven. Een jonge knul van een jaar of twintig kwam op ons afgelopen en vroeg ons:

"Can I have your Facebook? For him. *wijst naar zijn duidelijk jongere vriend op veilige afstand achter hem * I'm asking it for him"
..
"How old are you guys?"

"I'm nineteen. He is seventeen"
..
Zeventien.

Ik ben zojuist versiert door een jongetje van zeventien jaar oud. Nadat we ze toch maar een duidelijk hebben gemaakt dat we oud voor de zijn zijn we maar doorgelopen.
Ahkward.

Onderweg in de bus naar Agnes Water begon het flink met regenen. Hebben we toch de goeie dag uitgekozen om door te reizen. Hopelijk is het morgen beter weer want ik heb net mijn eerste surfles geboekt!!

Laat in de middag kwamen we aan bij ons verblijf. Ons yha hostel voor vandaag en morgen had een specifiek kenmerk waar we iets minder over te spreken waren: er zitten hier beestjes overal!!

Maar dan ook echt overal!
In de receptie, buitenkeuken, gangen, gezamelijke binnenruimte, wc, badkamer en IN MIJN HAAR.

Vanzelfsprekend zijn we hem dus snel gevlucht naar de supermarkt 'om de hoek'. Het was ondertussen alweer pikdonker en er liep geen duidelijke stoep langs de onverlichte weg. Ook durfden we niet te dicht langs de bomen aan weerszijde te lopen aangezien we weten wat voor creaturen zich niet schuil houden. Feest.

Op de terugweg kwamen we langs een gekke zwerver die redelijk beleefd tegen ons aan bleef praten. Zelfs de zwervers hier zijn aardig.

Ik vond het minder aardig dat hij me steeds probeerde te laten schrikken door onverstaanbare dingen te roepen. Uiteindelijk schrok ik me kapot omdat er iets geks op de weg lag. De vent lachte zich kapot. Schijnbaar dacht hij dat hij een keer succes had.

Onze minuscule kamer delen we met twee Zwitserse, en twee vlaamse dames. De laatste twee kwamen knetter high de kamer in en waren perfect publiek voor mijn slechtste grappen. Ze lachten letterlijk overal om. Heerlijk!

Nadat het licht uitging heb ik zo snel mogelijk mijn telefoon uitgezet. Het flauwe licht van mijn schermpje lokt de insecten naar mijn hoofd en ik kon er binnen tien minuten al vier uit mijn haar trekken. Het zijn niet echt vliegjes, maar meer een soort kleine torretjes en niemand schijnt hier te weten waar ze vandaan komen. Ik heb ook geen idee, maar ik weet wel zeker dat ik ze over een maand nog steeds overal ga tegenkomen..