Roadtrip! Tweed Heads

Voordat we ons hormonale hostel in Byron Bay verlieten raakten Mila, Lotte en ik aan de praat met Zak, de medewerker van het hostel. Zak, met zijn vlotte babbel en prachtige foto's van Australië, heeft ons direct om gekregen om onze trip naar Fraser Island te boeken. Dit betekent ook dat Lotte na de roadtrip nog een stuk met ons meereist! Hoezee! Ook vond Zak het hilarisch dat zijn naam in het Nederlands technisch gezien "douchebag" betekent. Hij heeft zijn bijnaam eerlijk verdient nadat hij ons blut heeft gekregen!

Flink wat duiten lichter verlieten wij drieën vervolgens het hostel. Tot Petrs schrik was er markt in Byron Bay, waar wij dames natuurlijk even wilden rondkijken. Petr is maar gevlucht om koffie te halen terwijl wij gezellig kraampje na kraampje afgingen. Ik denk dat die arme jongen ons elke dag meer zat raakt.. Nadat we een heerlijk ijsje van puur fruit en honing hadden gehaald zijn we weer verder getrokken.

In de auto hebben we vooral lol gehad met de spraakherkenning van Petrs auto. Hij kan hem koppelen aan zijn smartphone waarna hij de routeplanner, oproepen etc. kan bedienen met zijn stem. Deze spraakherkenning werkt over het algemeen prima, maar soms houdt hij er een vreemde interpretatie op na. We waren allemaal opgelucht dat Petr nog kon lachen.

Na een klein stukje te hebben doorgereden kwamen we terecht bij een klein strandje naast een camping waar het stierf van de kwallen en de pelikanen. We durfden geen van alle het water in uit angst gestoken te worden.

Nja, hoe groot is de kans nou eigenlijk om hier gestoken te worden door een gevaarlijk dier?

Behoorlijk aanwezig.

De volgende stop was aan de rand van een cliff aan zee. Hier stopten we om te lunchen aan het water. Dit was geen fantastisch idee. Schijnbaar ben ik midden in het nest van een stel gigantische nare zwarte mieren gaan zitten. Ik ben direct twee keer in mijn bovenbeen gebeten en Jezus wat doet dat zeer! Een wespenbeet was er niks bij. M'n hele bovenbeen raakte verkrampt en pijnlijk. Uren later had ik er nog steeds last van. Uiteindelijk ben ik maar in foetushouding in de auto gaan zitten en heeft Petr ons verder gereden naar het plaatsje Tweeds Head. Nadat we hadden ingecheckt in ons hostel, Komune Resort and beach club, waren ingecheckt zijn we het strand opgelopen. Hier werden we weer begroet door het inmiddels bekende gezicht van springende walvissen.

In Australië komen tijdens de wintermaanden verschillende soorten walvissen langs de kust van Australië. De walvissen trekken vanuit Antarctica naar de warmere wateren in het noorden op zoek naar een maatje, te paren of juist om een kalf groot te brengen. De migratieroute van de walvissen ligt vrij dicht bij de kust waardoor het mogelijk is deze beesten vanaf vasteland te observeren. Vooral de vrouwtjes springen vaak hoog uit het water om hun kleintjes voor te doen. Het ziet er geweldig uit om die grote beesten zo hoog het water te zien komen gevolgd door hun iets kleinere, maar nog steeds gigantische jonkies.

Het hostel is hartstikke leuk. Onze kamer is verdeeld in twee ruimtes waarin Jamila en ik onze ruimte delen met Ruth uit Duitsland. Ruth vliegt morgen naar Nieuw Zeeland waardoor we al haar overgebleven chocola mochten hebben. We houden van Ruth.
In de andere kant van de kamer liggen twee lieve Franse meiden en een andere meid van onbekende origine.

Petr en Lotte liggen op een gemengde dorm en zijn vergezeld door een stel leuke mannen. Het is duidelijk dat onze dorm alleen voor vrouwen is aangezien de geur me prima bevalt.

Barbecuen is natuurlijk ontzettend Australisch, en dus hebben we ons avondeten genuttigd bij een van de vele openbare "barbies" in het park naast het strand. Hou je vast: ik heb zelfs worstjes gegeten! Dit land doet wat met me..

'S avonds hebben Lotte, Mila en ik gezellig gekaart in de gemengde dorm van Lotte en Petr. Stiekem een beetje zodat Mila ook een glimps kon opvangen van het mannelijk schoon in dit hostel.

Hierna heb ik met het thuisfront gebabbeld. Niet alleen mijn ouders, maar zelfs mijn oma en oudtante kreeg ik even aan de lijn. Ik mis ze wel hoor!

Wi-Fi blijft een probleem in hostels. Dit hostel heeft alleen redelijke verbinding in de lobby. Laat er nou vanavond een groot feest gehouden te worden in ons hostel inclusief entreeprijs. We kwamen dus gewoon onze eigen lobby niet meer in! We hebben ons wel even de ogen uitgekeken naar de extreem kleine rokjes en hoge hakken van de dames waarin niemand zich echt in leek te kunnen bewegen en het feit dat iedereen al bezopen leek te zijn om half negen 's avonds. En wij maar denken dat Amsterdam absurd is..

Of worden we gewoon oud?