Roadtrip! Port Macquarie

We verlieten het hostel laat na een lekker ontbijt met roerei. Gevalletje: "gooi alles er maar in want we kunnen het toch niet meenemen". Zo zaten we met zn drieën aan tien eieren. Stevig ontbijtje!

Onze eerste bestemming van vandaag was het koala hospital. Het bevond zich nog net niet op loopafstand van het hostel en koala's zijn belachelijk zeldzaam in het wild dus we vonden het wel een bezoekje waard. Wat zijn ze schattig!! De meeste koalas zijn afgesloten voor publiek om het contact met mensen te minimaliseren. Deze beestjes worden hopelijk na een tijdje weer uitgezet. Het ziekenhuis werd ook bewoond door minder gelukkige gevallen. Beestjes die door vergevorderde chlamydia, brandwonden of andere nare problemen niet meer in staat zijn om te overleven in het wild. Deze buideldiertjes waren wel te bekijken en wat zijn ze leuk!!

Hierna zijn we naar Kooloonbung Creek, het natuurparkje gegaan. Volgens Petr zitten er een hoop vliegende vossen (kalong of gigantische vleerhond) in dit parkje. Ik ken dit soort uitspraken en verwachten er niet veel tegen te komen. Niets was minder waar. Na een tijdje kwamen we er duizenden tegen. Doodeng hoe die gigantische beesten je rond je oren vliegen! Ik had mijn camera klaarstaan! Ook kwamen we hier een paar waterdragons (Lesueurs wateragame of Australische wateragame) tegen. Prachtige beesten. Ook heel gaaf hoe dichtbij we konden komen.

Het park lag tegen een historische begraafplaats aan. Nadat we hier kort zijn langsgelopen vervolgden we onze weg. Hiervoor hadden we twee keuzes, de hoofdweg te vervolgen richting het noorden of de veerboot te pakken naar een kleiner weggetje langs het strand. Avonturiers die we zijn kozen we uiteraard voor de tweede optie.

Het weggetje was de term weg amper waard. We waren de four wheel drive van de auto behoorlijk dankbaar! Point Plomer road: voor echte avonturiers! Kuch.

Halverwege de bumpy ride gooide Petr de auto plots op de rem. Voor ons in de zandbak zat een gigantische bruine slang lekker rustig in het zonnetje te genieten van zijn rust. Grumpy besloot hij toch maar het hazenpad te kiezen toen we hem te dichtbij kwamen. Mooi! Een wilde slang zien kunnen we ook alvast van onze bucketlist afstrepen. Zijn die bruine slangen niet ontzettend giftig trouwens?

Na deze leven-op-dood encounter zijn we ongeschaadt doorgereden naar het volgende mooie uitzichtspunt. Na een korte wandeling kwamen we uit bij steile rotswanden die genadeloos de zee in storten. Het leek haast het einde van de wereld. Toen er ook nog eens een Brahminy Kite (Red backed sea eagle/ Brahmaanse wouw) overvloog kon mijn geluk al helemaal niet meer op!

Onze volgende bestemming was: Cresent head, national surfing resort. Massa's surfers (shark biscuits genoemd in Australië!) lagen in het water en waren aan de genade overgeleverd aan de Grote Oceaan. De randen van het kust lagen vol scherpe onprettig uitziende stenen, dus dit ziet er niet uit als een surfstrand voor dummies. De uithoek van het strand wordt gedomineerd door een flinke rotspartij. Deze hebben we beklommen waarna we op een mooi uitzicht werden getrakteerd.

Vlak onder de rotspartij in het water lagen twee jongens met, hoogstwaarschijnlijk, een flinke doodswens. Ze bleven naar ons zwaaien terwijl ze heen en weer werden geslingerd tussen gevaarlijk uitziende rotsblokken. Nee, ik stond prima daarboven.

Het werd alweer donker, dus besloten we ons volgende onderkomen op de zoeken. Dit betrof een kleine bungalow voor ons alleen! Valla beach, je stelt ons niet telleur. We hadden twee stapelbedden, een tweepersoonsbed, keuken, wc en de badkamer helemaal voor onszelf! Wat een luxe! Petr, de harde werker die ons overal trouw heenrijdt, werd in het tweepersoonsbed gegooid terwijl de meiden samen in de slaapkamer eindigden. Geeft ons ook eens de gelegenheid om slap te ouwehoeren!