Whitsundays! Zeilen en vallende sterren tellen

Onze ellendige buurman kon vannacht schijnbaar nog steeds niet tellen, aangezien hij midden in de nacht bij ons de kamer kwam binnen marcheren. Fijn. Als kers op de taart ging ook het brandalarm weer af.

Heerlijk hè, vakantie vieren? Lekker uitrusten enzo.

Gelukkig wachtte vandaag het volgende avontuur op ons! De aankomende dagen spenderen we op het zeilschip "Samurai'! Ik ben gek op varen, dus ik kan niet wachten. Mila neemt een iets meer afwachtende houding aan. Helaas varen we niet met de 'Habibi', de boot die we in de eerste instantie geboekt hadden, aangezien deze teveel schade heeft opgelopen na de tyfoon van een aantal weken terug, maar deze boot ziet er ook tof uit.

Het mooiste deze ochtend was het beleid waarmee we de tour werden ingeleid. Om stipt elf uur werden we verwacht bij de counter van ons hostel om ons in te checken bij de tour. Nadat we dit gedaan hadden konden we door naar de opslag van de bagage om onze backpacks af te leveren. Grappig genoeg kon dit alleen van 11 tot 5 over 11 en hadden we dit momentje nét gemist. Hierdoor konden we een uurtje wachten bij ons hostel waarbij we de tijd besloten te doden met het eten van pizza! Maakt toch de slechte nacht weer goed! Heel Australisch allemaal. "No worries, mate!". Ze zijn totaal niet van de klok, zoals wij, stug Nederlands volk.

Terwijl we zaten te wachten ontmoetten we Amelia uit Engeland, waarmee ik samen een flink pak witte wijn heb aangeschaft! Kunnen we even mee door op de boot. Ik denk dat we het samen met drie liter wel gaan redden. De hoeveelheid alcohol die ik heb weggewerkt tot nu toe in Australië is weinig tot niets, dus we zitten goed.

Nadat we de tassen hadden opgeborgen vertrokken we met onze kleine tasjes richting de haven van Airlie Beach. Dit was dezelfde haven als waar Jamila en ik na onze tevergeefse poging om naar de winkels te lopen de bus hadden genomen. Gelukkig wisten we dus al precies waar we moesten wezen!

Voorbereid!

Bij het aan boord stappen werd ik er even aan herinnerd dat ik geen zeebenen heb. De Samurai is niet zo groot en ik vraag me dan ook ten zeerste af hoe 21 personen (en hun gigantische lading alcohol) hier in gaan passen.

Het bed waarin ik en Jamila samen moeten slapen komt regelrecht uit mijn nachtmerrie. We liggen bijna helemaal in de punt achter de deur en het is oprecht net een doodskist. Gelukkig kon er na overlegd worden geruild en lig ik nu in een klein bed (maar wel open) met de kleine Duitse Lili. Loes was zo lief om met me te ruilen! Die ligt nu dus knusjes naast Jamila. Dit ziet er al iets minder uitzichtsloos uit. Ik hoop gewoon dat het heel mooi weer blijft en dat ik buiten op het dek kan slapen!

En hoe krijgen we het toch voor elkaar om Loes elke keer tegen te komen? Niet dat ik klaag. Loes is geweldig. Zal wel in haar naam zitten.

De bemanning van de Samurai bestaat uit vierentwintig jarige David (bijnaam DJ. Goh, die heb ik eerder gehoord) en de ouwe stugge kapitein, Roy. De boot zit verder vol met Denen die stug Deens blijven praten. Iets minder gezellig.. Allemaal hele lieve mensen, maar het is zo irritant mensen er steeds op te moeten wijzen dat ze Engels moeten praten! Van dat Deens kan ik echt geen chocola maken.

Bij het wegvaren vroeg de Dave-hand (ipv deckhand.. haha.. ) wie er mee wilden helpen zeilen. Hier kon ik geen nee op zeggen. Hierna zat ik vol overgave aan touwen te trekken en te sjorren. Ik heb geen idee wat we aan het doen waren, maar schijnbaar ging het goed en vaarden we al gauw richting de Whitsundays!

Nadat we een goeie plek hadden gevonden om de boot neer te leggen werd het anker uitgegooid en werd de maaltijd voorbereid. Hierna konden we elkaar allemaal beter leren kennen onder het genot van de goedkope wijn en een interessante maaltijd gekookt door DJ.

De zonsondergang achter de eilanden van de Whitsundays was simpelweg prachtig en nadat de zon onder was gegaan werd ik verrast door een geweldige sterrenhemel. DJ liet ons in het donker zien dat er fluorescente algen in het water zaten. Op het moment dat hij er hard met een pedel doorheen roerde lichtte de golven op. Echt heel bijzonder om te zien!

Uiteindelijk lagen de meeste van ons simpelweg op het dek naar de sterren te staren. Ik lag slap te ouwehoeren met David (ze doen het expres, ik weet het zeker!) uit Finland en kwam erachter dat ik niet naar dat land op vakantie wil. Veels te koud!

Ik heb een flink aantal vallende sterren geteld, en toen uiteindelijk mijn wensen op waren ben ik naar de krappe kajuit gegaan om met Lili onder de wol te kruipen.