Wentworth falls! For idiots..

Vol goede moed stonden we vanochtend op. Dit gaat onze dag worden! Uit mijn reisgids hadden we een mooie vier uur durende hike rond de Wentworth Falls opgediept die we zouden nemen. Geen wildernis voor dummies meer! We gaan er voor!

In hetzelfde hoofdstuk werden andere hikes beschreven. Eentje daarvan was naar de Vera Falls en terug. Helaas werden deze routes als ontoegankelijk bestempeld en moeten wij echt nog even inkomen. De Wentworth Falls zien er vanaf m'n boekje om eerlijk te zijn ook meteen uit als de mooiste watervallen uit de omgeving, dus misschien hebben we gewoon mazzel!

Onze hike begon bij de Conservation hut aan de rand van het gelijknamige plaatsje Wentworth Falls. Om bij dit stadje aan te komen hebben we de trein genomen. Het stadje ligt twee haltes (~20min) bij station Katoomba vandaan, dus we waren er zo! De route vanaf het station naar de hut ging wel al meteen verkeerd, maar na een flinke omweg die ons langs een parkje inclusief paal (!!) bracht, kwamen we uiteindelijk bij onze bestemming aan.

Vanaf hier begonnen we aan de ogenschijnlijke makkelijke tocht naar de Empress Falls en uiteindelijk de Wenthworth Falls. Na een korte route langs het dal naar beneden kwamen we allereerst bij de Queen Victoria Lookout waar ons een wederom spectaculair uitzicht wachtte.

Hierna zijn we verder afgedaald langs stijle trappen en over gladde stenen tot we aankwamen bij de mooie Empress Falls. Prachtige watervallen die gewoon geen einde kijken lijken te hebben. We volgden de watervallen verder en verder naar beneden waar de ene mooie locatie werd opgevolgd door de volgende mooie locatie.

Uiteindelijk kwamen we bij een bijzonder mooi punt ergens halverwege de waterval. Vanaf dit punt kwamen we bij een splitsing, waarvan één weg was afgesloten wegens een recente aardverschuiving. Ja, hoor hadden wij weer! De route was helaas onbegaanbaar dus volgden we de pijltjes naar de tweede route naar de Wentworth Falls. Deze route was ook niet mis en de dichtheid aan hikers die we tegenkwamen werd steeds minder. Toen we op een moment over stroompjes vol gigantische rotsblokken en gladde stenen moesten klimmen kregen we toch een beetje twijfels.. Tot we op de route een stevige vent tegenkwamen met een flinke kudde blonde dames op Nike's. Deze meiden hadden duidelijk niet gerekend op deze route! We voelden ons gelijk iets zelfverzekerder. Toen ook deze guide de magische woorden tegen ons sprak: "you're off too Wentworth Falls? Yeah, you'll be fine ladies!", vervolgden we onze weg vol goede moed. De weg voerde ons verder de bush in en uiteindelijk klommen we tussen bomen en planten en over rotsblokken en boomwortels in plaats van over traptreden en paden.

Na een flinke tijd kwamen we terecht bij de Wentworth Falls! Helaas alleen de bovenloop en we waren opzoek naar het mini paradijs inclusief het meertje waar in te zwemmen valt! Dus we besloten de weg langs de Falls te vervolgen. Het leek net alsof de weg zich steeds verder tegen ons, onervaren toeristen, keerde. Boomwortels, glijdend zand, overwoekerde paden met planten die we amper aan durfden te raken werden eerder de regel dan uitzondering. Aan deze "weg" leek geen einde te komen! Ook was er in tijden al geen bordje langsgekomen.. Dit was duidelijk niet de drie uur durende route die we ingepland hadden. Uiteindelijk kwamen we bij een volgende waterval. Wat ons wel opviel was dat deze waterval compleet anders was dan de Wentworth Falls. We bedachten ons toen pas dat we echt fout waren gelopen.

Wat moesten we nu? Teruglopen ging veels te veel tijd kosten en we betwijfelden of we de gigantische klim terug gingen redden. We besloten de route verder te volgen. Alle paden kwamen tenslotte weer terecht bij de hut, dus moesten we gewoon even doorstappen. Doorstappen betekende echter dat we op een route kwamen die echt in de verste verte niet meer op een route leek. Toen we daadwerkelijk over een riviertje heen moesten springen met 50/50 kans op onherstelbaar letsel waren we er beide volledig klaar mee. Het was zo erg dat we stonden te springen als we een stukje plastic tegenkwamen. Jamila: "hier zijn mensen geweest!" *springt hysterisch op en neer*

Toen we de wanhoop echt nabij waren kwamen we terecht bij onze redding! Een pijltje met de verlossende woorden "way out". Thank God! We waren op de juiste route! Hopelijk komen we nu alsnog voor het donker in de bewoonde wereld. Na een tijdje kwamen we tot de grootste verrassing. We liepen tegen de achterkant van bordjes aan. Jawel, de achterkant... Op de voorkant stonden de dramatisch teksten:

"Route to Vera Falls is not marked"
*Gigantisch geel bord met uitroepteken*
"Tracks are rough and hard to find beyond this point"

&

"Vera Falls track
This track is an historic route which is rough and indistinct.
Please do not proceed unless accompanied by an experienced navigator."

Hier kwamen we uit.

Hier. Uit.

We konden wel huilen! De enige route die we daadwerkelijk wilden ontwijken omdat hij f**kin moeilijk was hadden we per ongeluk afgelegd. In ons uppie.

Vera falls: jullie waren het NIET waard! Het was ondertussen vier uur en we waren al vijf en half uur onderweg. Dit was Jamila's breekpunt. Ik heb mijn innerlijke Shia LaBeouf aangesproken (NOG ÉÉN VOCHT DAN ZIJN WE ER MILA; JE KRIJGT CHOCOLADEIJS ALS WE TERUG ZIJN) en we zijn doorgebuffeld.

Gelukkig wisten we toen nog niet dat we nu nog ruim twee uur onderweg zouden zijn, anders hadden we echt gek geworden. Vanaf dit punt werd het pad gelukkig weer herkenbaar als een duidelijke route en wisten we zeker dat we de goede kant op gingen.

Na deze lange, bij elkaar zeven en half durende tocht kwamen we weer aan bij de conservation hut. We waren kapot! Als klap op de vuurpijl begon het ook nog eens te regenen.

In het dorpje hebben we een gigantische (dure) cake gekocht en die in de trein samen verorberd. Die was oprecht elke cent waard.

Wat zullen wij lekker slapen vanacht.