Whitsundays. Snorkelen in de regen!

Ruim voor zessen werd de groep gewerkt door het geraas van de motor en het klungelen in de keuken door David. Na een korte nacht.. Ik heb er hier maar weinig mensen horen zeggen dat ze er een goeie nachtrust op nahielden. Lili was halverwege de nacht uit ons bed gevlucht en heeft buiten op het de geslapen. Het was haar duidelijk te benauwd en te krap!

Iets over zes zaten we allemaal met kleine oogjes aan het ontbijt van brood, cereal, fruit en slappe oploskoffie. De koffie was nodig. Echt heel hard nodig!

De boot vertrok dus al vroeg naar een flinke baai waar we het anker uitgooide. Het eiland waarvoor we voor anker gingen was Whithaven Island waarop het beroemde Whithaven beach ligt. De stomingen voor het Whithaven Beach zijn te verradelijk, waardoor we de boot aan de andere zijde van het eiland stilzetten.

We werden in tweevoud naar het eiland gebracht in een klein motorbootje. Het strand waar we op werden afgezet was bezaaid met grote en kleine stukken dood koraal. Helaas mogen we niks meenemen! Het zag er in ieder geval indrukwekkend uit. Ik vraag me af of deze hoeveelheden er altijd liggen of dat deze zijn ontstaan nadat de flinke tyfoon hier geraast heeft. Op dit strand begon onze korte bushwalk door de bebossing naar de andere zijde van het eiland.

We kwamen uit op de andere kant van het eiland op een hoog plateau waar we op verschillende punten perfect uitzicht hadden over het prachtige witte strand en het perfect blauwe water. Het was echt net een paradijs.

Hierna begon de korte klim naar beneden en kwamen we terecht op het zachtste, puurste zand wat je je voor kan stellen. Het zand is zo puur dat al het zonlicht wordt geweerkaatst, zodat het ondanks de brandende zon behoorlijk koel blijft. De hoge concentratie silica zorgt er, naast de extra koelheid, ook voor dat dit zand voor het puurste glas kan worden gebruikt. NASA gebruikt het voor de productie van hun telescopen. Als je de foto's van de Hubble telescope bekijkt, kijk je recht door het pure zand van Whithaven Beach! Facinerend.

We volgden David naar beneden het strand op en naar een klein strandje voorbij het wijde strand. Hij noemde het zijn 'secret beach' waar maar weinig mensen het bestaan van zouden weten. Dit viel in principe wel mee aan de hoeveelheid bezoekers te zien.

Er viel hier wel heerlijk te zonnen en ik vond het heerlijk om rond te klimmen op de rotsen rond het strand en teveel foto's te maken.

Zwemmen mag hier helaas niet zo maar. Hiervoor moeten we verplicht een allesbedekkend pak aan om ons te beschermen tegen zeer pijnlijke kwallenbeten. Volgens David wens je die je ergste vijand nog niet eens toe.. Het water is hier ook behoorlijk warm. Hierom moet je uitkijken met wondjes en dergelijke, want de grote zwermen bacteriën die hier leven zorgen er voor dat elk klein wondje als een gek ontsteekt.

Ik blijf wel lekker op het strand!

Met deze gevaren in mijn achterhoofd vond ik het ook wel redelijk apart toen een jonge gozer het water in dook en David riep:

"Hee are you in our tour?"
"No, man."
"Okay, nevermind! Enjoy!"

Symphatieke gast, die David.

Nadat we een aantal uren op het strand hadden gespendeerd (waarbij het ondertussen flink begon te spetteren) begonnen we aan de terugweg. Op de boot gooiden we een zeil uit waar we onder konden zitten om een beetje uit de kou en de nattigheid te blijven. Al met al konden we zo een matig gezellige lunch nuttigen. Ik ben wel blij dat onze uren op het paradijs werden gekenmerkt door zon en warmte!

De tocht werd hierna voortgezet naar de eerste spot waar we konden snorkelen. Ik moet toegeven dat ik dit ontzettend spannend vond! Na alle verhalen die ik heb gehoord over alles wat er hier rondzwerft in de dieptes was ik toch een beetje aan het zenuwen. De plek waar we de vorige overnachting hebben doorgebracht stond bijvoorbeeld bekend om zijn flinke populatie tijgerhaaien. Desalniettemin had ik heel veel zin in deze eerste great barrier reef ervaring!

Ergens aan de rand van een van de eilanden werd het zeilschip stilgezet, en werden we weer met de motorboot naar het rif vervoerd. Gehuld in onze 'stingersuits' en gewapend met duikbrillen en snorkels sprongen we een voor een het water in.

Helaas helaas helaas was er van het eens prachtige rif weinig meer over. De tyfoon had het meeste van het kwetsbare natuurverschijnsel weggevaagd en wat overbleef leek regelrecht uit een Greenpeace antireclame te komen. De bodem was bezaaid met grijs, dood coraal en de hoeveelheid vissen viel ook tegen. Wel heb ik Dory gevonden! En andere mooie gekleurde vissen. Verder was het echt heel erg zonde.

Aan de rand van het strand lagen hopen grijze stenen. Dit bleek later het koraal te zijn dat enkele weken geleden nog de bodem van de zee sierde. Een heel triest gezicht.

Hierna werden we naar een volgende plek gebracht. Ik was benieuwd. Deze plek beloofde veel mooier te zijn en de schildpadden die we op de tocht hierheen tegenkwamen maakte ook een hoop goed.

Deze plek was inderdaad vele malen beter. Het was nog steeds niet het natuurschoon waar ik op hoopte, maar op sommige plekken lagen grote stukken koraal en prachtige vissen zwommen hier rond. Helaas heb ik geen schildpadden gevonden! Het moment waarop ik kwallen in het water tegenkwam was het moment dat ik terug naar de motorboot vluchtte. Het was mooi geweest. De stroming was hier ook behoorlijk sterk, en ik was kapot!

De regen stak gedurende de hele dag af en toe de kop op en echt warm leek het ook niet meer te worden. Voor we het wisten waren we aangekomen bij de rustplek van vandaag en gooiden we het anker uit om ons avondeten naar binnen te schuiven.

Het werd al gauw donker waarna we met z'n alle onder het stuk zeil doken waar we redelijk droog zaten. Amelia en ik dronken onze goedkope wijn terwijl we verhalen deelden met de Deense mannen en de twee Engelse dames.

Surprise surprise!! Deze meiden bleken verpleegster te zijn!!

Waren wij even blij.. Dit betekende dat mij het lot werd bespaard om bij terugkomst in Airlie Beach een naald in Jamila haar voloptueuze derrière te steken.

Amen!

We lagen allemaal vroeg in bed. Iedereen deze keer! Het weer weerhielt ons er allemaal van om op het dek te slapen. Gelukkig waren we allemaal zo moe dat niemand er last van had dat we op elkaar gepakt in een benauwde kleine ruimte lagen, en binnen no-time lag iedereen te snurken.